Bacchus: Roma Şarap Tanrısı

Bacchus, Roma’nın şarap tanrısıydı. Ancak tanrıya tapınma o kadar sarhoş ediciydi ki tüm toplum için bir tehdit olarak görülüyordu.

Birçok Roma tanrısı gibi Bacchus da hem Yunan hem de yerli etkilerden ilham almıştır.

Pek çok İtalyan tanrısı unutulmuş olsa da Bacchus hiçbir zaman yerli tanrısının yerini almadı. Bunun yerine ikisi, şarap tanrısının farklı versiyonları olarak yan yana var oldu.

Bacchus, kendisinden önceki Dionysos gibi , beraberinde getirdiği şenlik ve çılgınlıkla tanınıyordu. Yunanlılar bunu sadece ara sıra meydana gelen bir tehdit olarak görürken, birçok Romalı Bacchus’un tüm toplumlarını yok edebileceğini düşünüyordu.

Bacchanalia ve uzun zamandır Dionysos/Bacchus’la ilişkilendirilen gizem kültleri, yapılandırılmış, ahlaki Roma dünyasına yönelik bir tehdit oluşturuyordu. Uygunluk ve sıkı kontrol edilen bir sosyal yapı üzerine inşa edilmiş bir kültürde, Bacchus’un eğlenceleri korkunç derecede kontrolsüzdü.

Bacchus ve tarikatı, tehlikeli aşırılıklarla belki de tamamen hak edilmemiş bir itibar kazandı. Ritüellerinin ahlaksızlığı ve sefahati o kadar şok ediciydi ki, Roma’nın en büyük yazarlarından bazıları tarikatın devlete yönelik bir tehdit olduğunu kınadı.

Bacchus’a tapanlar, Roma tarihinin en acımasız önlemlerinden biriyle kontrol altına alınacaktı. Ancak on yıldan daha kısa bir süre sonra tanrı, kahramanca fetihler için bir model olarak hala önemli olduğunu gösterecekti.

Bacchus’un Yunan Kökenleri

Roma mitolojisinde Bacchus şarap tanrısıdır. Çoğu Roma panteonu gibi onun da bir Yunan kaynağı vardı.

Romalılar kendi bağcılık tanrılarını yaratırken Yunan tanrısı Dionysos’tan etkilenmişlerdi. Roma Bacchus’unun mitolojisi, ikonografisi ve tapınması Yunanistan’dakiyle neredeyse aynıydı.

Ancak Romalılar başlangıçtan itibaren tanrının bazı daha aşırı yönlerine erişebildiler. Yunanistan’da yüzlerce yıldır gelişen festivaller ve dernekler hemen Roma’ya taşındı.

Bu nedenle, Romalılar Bacchus’u panteonlarına ilk kez dahil ettiklerinde, o zaten aşırı davranışları olan bir tanrıydı.

Dionysos, Yunanistan’da eğlencenin, ahlaksızlığın ve hatta şiddetin tanrısı olarak biliniyordu. Onun takipçileri olan Maenadların sarhoş bir şekilde ona tapınmalarında öyle bir çılgınlığa sürüklendikleri söyleniyordu ki, bir adamı çıplak elleriyle parçalayabilecekleri veya ormanın geniş alanlarını yerle bir edebilecekleri söyleniyordu.

Yunanlılar da Dionysos’u yeraltındaki bir figür olarak görmeye başlamışlardı.

Şarap tanrısı, antik Yunan’ın gizemli kültlerinde önemli bir rol oynadı. Ölümün ve öbür dünyanın sırlarına odaklanan bu kültler, Yunanistan’ın resmi tapınakları ve otorite yapıları dışında faaliyet gösteriyordu.

Dolayısıyla Bacchus, Roma’ya ilk geldiğinde potansiyel olarak vahşi ve tehlikeli bir tanrı olarak resmedilmişti.

Adı bile bunu yansıtıyordu. Bacchus, Roma dilindeki bir kelimeden değil, çılgınlık ve sarhoşluk durumunu tanımlamak için kullanılan Yunanca bakkheia kelimesinden geliyordu.

Roma efsanesi, tanrının şehre ilk kez M.Ö. 200 yılında getirildiğini iddia ediyor. O zaman bile tarikatı büyük ölçüde bir sır olarak tutuldu.

Bacchus’un orijinal bir tapınağı yoktu ve Roma kültü, efsanedeki büyük bir lider tarafından kurulmamıştı. Bunun yerine, Campania’dan tek bir rahibe, ibadetini, takipçilerinin ayinlerini gizlice uygulayabilecekleri bir koruda kurdu.

Liber Pater

Ancak güneyli rahibe Bacchus’u tanıttığında benzer bir rolü üstlenen bir tanrı zaten vardı.

Dionysos gibi, tanrı Liber Pater ya da Özgür Baba da bir şarap tanrısıydı. İtalya’nın başka yerlerinde tapınılan Kurtarıcı Eleutherios üzerindeki daha önceki Yunan etkisiyle dolaylı olarak Yunan tanrısından ilham almıştı.

Ancak Liber Pater, Dionysos’tan çok daha farklı bir üslup kullandı.

Yunan tanrısı ibadetinde eğlenceyi ve çılgınlığı benimserken, Liber Pater koruyucu bir tanrı olarak görülüyordu.

Şarabın sarhoş edici yönleriyle, onun yetiştirilmesinden daha az ilgileniyordu. Üzümlere göz kulak oldu ve büyümelerini teşvik etti.

Bu onu bereket tanrısı yaptı. O, pleblerin, yani alt sınıfların hamisiydi.

Liber Pater aynı zamanda belirgin bir şekilde asil bir tanrıydı. Liber Pater’in, daha sonra bir tüccar tanrısı olarak Merkür ile daha yakından özdeşleştirilecek olan alım satım uygulamasını oluşturmanın yanı sıra , diadem gibi kraliyet otoritesinin sembollerini de icat ettiği düşünülüyordu.

Liber Pater’in tarikatı, sarhoşluğu yalnızca kendi özgürlük ve salıverilme alanıyla bağlantılı olarak benimsiyordu. Liber Pater’e tapınma, günlük yaşamın kaygılarından ve streslerinden doğal bir soluklanma olarak görülüyordu, ancak Dionysos’un aşırılığı teşvik edilmiyordu.

Yunan geleneğinin tanıtılmasıyla Bacchus, kısa sürede popülerlik açısından Liber Pater’in yerini aldı. İster kültünün aşırılığından ister onu çevreleyen gizem havasından dolayı Bacchus kısa sürede Roma’nın en sevilen şarap tanrısı haline geldi.

Ancak bazıları bu derneğe karşı mücadele etti. Örneğin Cicero, Bacchus ve Liber Pater’in tamamen ayrı varlıklar olduğu ve birbirleriyle karıştırılmaması gerektiği konusunda ısrar etti.

Böylece Romalılar Bacchus’un yanı sıra Liber Pater’e de tapınmaya devam ettiler. İkisi sarhoşluğun iki farklı biçimini temsil ediyordu; ölçülü tüketimin yumuşaklığı ve aşırı hoşgörünün potansiyel olarak şiddetli aşırılıkları.

Bacchus Festivali

Bacchus’un somutlaştırdığı hoşgörü en çok onun festivalinde meşhurdur. Bacchanalia’nın sarhoşluğun, ahlaksızlığın ve ahlaksızlığın kutlaması olduğu düşünülüyor.

Gerçekte, Bacchanalia’nın net ve doğru bir tasvirini veren çok az kaynak vardır. Diğer tanrıların festivallerinden farklı olarak halka açık olarak değil, sıkı korunan bir tarikat tarafından kutlanırdı.

Şarap tanrısına tapınmanın ilk merkezleri Yunanlıların geleneğini takip ediyordu. Maenadlar gibi Bacchanal’lar da erkeklerin Roma toplumunun gölgesinde yer almasını ve faaliyet göstermesini yasakladı.

Bacchus’un takipçileri kendi ayinleri hakkında çok az şey söylediklerinden, Bacchanalia hakkındaki bilgilerin çoğu onu eleştirenlerden gelir.

Roma’nın eğlenceyi ve aşırılığı benimseyen bir şehir olduğu yönündeki modern görüşe rağmen, Roma toplumunun pek çok üyesi inançlarında muhafazakardı. Onlara göre Bacchanalia tehlikeli bir kutlamaydı.

Bu özellikle Bacchus kültünün erkek üyeleri kabul etmeye başlamasından sonra doğruydu. Dışarıdaki daha muhafazakar kesimler tek cinsiyetli ritüellerin aşırılıklarını görmezden gelmeye istekliyken, gece vakti sarhoşluk nöbetlerinde cinsiyetlerin karışması onların ahlakına bir hakaretti.

Tamamen hak edilmiş olsun veya olmasın, Bacchanalia akla gelebilecek her türlü sefahat ve kötülükle eşanlamlı hale geldi. Bacchus’un takipçilerinin her türlü ahlak ve görgü kuralını çiğnediği, alkolle dolu büyük partiler hakkında hikayeler dolaşıyordu.

Bacchanalia’nın en büyük rakiplerinden biri Livy’ydi. Halihazırda gizemli kültlerden şüphelenen Bacchanalia’nın aşırılıklarına dair söylentiler, tarihçiyi bu uygulamayı Roma yaşam tarzına bir tehdit olarak kınamaya yöneltti.

Livy, History of Rome (Roma Tarihi) adlı eserinde , sevdiği adamın ahlaksız annesi ve üvey annesi tarafından Bacchus kültüne vaat edildiğini öğrenen azat edilmiş bir kadının tepkisini şöyle anlatıyordu:

Buranın her türlü yozlaşmanın yuvası olduğunu biliyordu ve son iki yıldır yirmi yaşın üzerindeki hiç kimsenin inisiye olmadığı herkesin bildiği bir konuydu. Her biri içeri alınırken, bir kurban gibi rahiplerin eline teslim edildi ve ihlale uğrayanların çığlıkları duyulmasın diye, bağırışlar, şarkılar, ziller ve davulların tıngırdadığı bir yere götürüldü. . Daha sonra ona, mümkün olan her şekilde bu ilişkiden kurtulması ve önce katlanmak ve sonra akla gelebilecek her türlü hakarete maruz kalmak zorunda kalacağı bir yere körü körüne acele etmemesi için yalvardı ve yalvardı. Bu ayinlerden uzak duracağına dair söz verene kadar gitmesine izin vermeyecekti.

-Livy, Roma Tarihi (trans Butterfield)

Livy, özgürlüğünü kazanmadan önce cariye olduğu gerçeğini de ekleyerek genç kadının tepkisini daha da şaşırtıcı hale getiriyor. Her ne kadar iyi yetiştirilmiş bir genç kadının bilemeyeceği düzeyde ahlaksız davranışlara maruz kalmış olsa da, Bacchanalia hâlâ onda korku uyandıracak kadar aşırıydı.

Livy’ye göre, orijinal Bacchanalia küçük bir grup kadınla sınırlıydı ve yılda sadece beş kez yapılıyordu. Ancak Yunan gizem kültlerinin ortaya çıkmasından sonra her iki cinsiyet de haftada beş defaya kadar bir araya geldi.

Livy ve onun inançlarını paylaşanlar Bacchanalia’yı uygunsuz olmanın ötesinde bir şey olarak görüyorlardı. Bu festivallerde işlenen çok sayıda günah, barışı korumayı ve toplumun işleyişini sağlamayı amaçlayan Roma yasalarını ihlal ediyordu.

Muhafazakar düşünürlere göre Bacchanalia yalnızca gizlice gerçekleşen şeyler nedeniyle iğrenç değildi. Bacchus kültü, Roma toplumunun temellerini tehdit eden neredeyse devrimci bir gruptu.

Çeşitli Doğum Efsaneleri

Livy, büyük ölçüde Yunan gizem kültlerine karşı mevcut güvensizliğinden ilham almıştı.

Bu kültler her zaman toplumlarının yerleşik normlarının dışında faaliyet göstermişti. Organizasyonları, inançları ve öğretileri resmi tapınaklarınkine ters düşüyordu.

Bu gizli gruplar Yunanistan’da normların dışındayken, Roma döneminde tehlikeli bir şekilde yasalara aykırı olmaya yaklaşıyorlardı.

Roma dini devlet dininden biriydi, yani tanrılar ve onların rolleri resmi olarak hükümetin bir parçasıydı. Tanrılara olan ortak inanç ve onlara tapınmanın uygun yolu Roma toplumunun temel direğiydi.

Bu ortak inanç olmadan birçok Romalı, kültürlerinin parçalanacağından korkuyordu. Roma, çeşitli etnik grupları ve ırkları birleştiren birçok bölgeyi elinde tutuyordu, ancak hepsi devlet dininin ortak ibadetinde birleşmişti.

Gizem kültleri bu dinin dışında ve birçok bakımdan ona aykırı olarak faaliyet gösteriyordu. Efsaneleri genellikle resmi dininkilerden farklıydı.

Gizem kültlerinin farklı görüşlerine bir örnek de Dionysos/Bacchus’un doğuşunu tasvir etme biçimleridir. Bir zamanlar diğerleri gibi bir doğum hikayesi olan şey, gizem tarikatları tarafından ölüme ve Yeraltı Dünyasına odaklanmalarını yansıtacak şekilde değiştirildi.

Mitler, tanrının doğumu ve ebeveynliği hakkında birbiriyle çelişen birçok efsane verir. Bunlar dahil:

• Proserpina’nın (Persephone) Doğumu – Orfik Gizemler, Dionysos/Bacchus’un Jüpiter ve kızı Proserpina’nın oğlu olduğunu öğretiyordu.
• Semele’nin Doğuşu – En yaygın efsaneye göre Bacchus, Theban prensesinin oğluydu. Juno hamileliğini öğrendiğinde, Semele’yi Jüpiter’i tüm görkemiyle görmesi için kandırdı ve kız yanarak öldü.
• Mısır Kökeni – Birkaç yazar Bacchus’un muhtemelen Osiris’in bir formu olarak Mısır kökenli olduğunu iddia etti .
• Ceres’in Doğuşu (Demeter) – Romalılar Liber Pater’in Ceres’in oğlu olduğuna inanıyorlardı . Tarikatlar birleştirildiğinden, bu hikaye bazen onun kızı Proserpina’nın doğumuyla karıştırılıyor.

Yunanistan’da bile hikayeler o kadar çeşitliydi ki sonunda onları uzlaştırmaya yönelik girişimlerde bulunuldu.

Özellikle gizem tarikatları arasında Bacchus’un birkaç kez doğduğuna dair bir inanç gelişti.

Bazıları tanrının Mısır versiyonunun ilk olarak doğduğuna inanıyordu. Ammon’un veya Amun’un oğlu , babasında sıklıkla görülen boynuzları miras almıştı.

Romalılar Amun’u Jüpiter’e benzetmişlerdi, dolayısıyla bu inancı takip edenler onun genellikle babanın bir yönü olarak yabancı bir ülkede doğduğunu düşünüyorlardı.

Bacchus’un bu enkarnasyonunun kaderini anlatan hiçbir hikaye yok. Genellikle onun Osiris ile ilişkili olduğuna ve onun gibi öldürüldüğüne inanılır.

Daha sonra, diğer birçok anlatımda adı ilk olarak anılan Proserpina’nın doğumu geldi. Bu hikaye Yunan gizem kültlerinden kaynaklanmıştır ve Jüpiter’in Plüton’un karısını hamile bırakmak için Yeraltı Dünyasına indiğini öğretmiştir.

Jüpiter bu çocuğu en sevdiği oğlu olarak adlandırdı ve hatta onu tahtına oturttu. Juno ayrıcalıklı muameleyi o kadar kıskandı ki Titanları çocuğu parçalara ayırmaya çağırdı.

Bu hikayenin başka bir versiyonu, Bacchus’un bu enkarnasyonunun, Titanlar ve tanrılar arasındaki savaştan kısa bir süre önce doğduğunu söylüyordu. Juno’nun kıskançlığı yüzünden değil, çatışma sırasında öldürüldü.

Hikayenin bazı versiyonlarında Jüpiter veya Minerva , çocuğun vücudundan onu yeniden yaratmaya yetecek kadar parça topladı. Daha sonraki hikayelerde, genellikle chthonik bir rol oynayan Ceres’ti.

Bu çoklu doğum hikayeleri, Jüpiter’in Bacchus’u yeniden yaratmak için Semele’yi hamile bırakmasıyla sona erdi. Bu hikayelerin çoğunda, daha geleneksel bir ilişki yaşamak yerine onu bir iksirle besledi.

Semele’nin ölümünden sonra Jüpiter, prematüre bebeği kendi uyluğuna dikerek onu doğurdu.

Ovid, Semele’yi Jüpiter’e aşık edenin aslında Juno olduğunu iddia ederek hikayeyi daha da karmaşık hale getirdi. Nihai sonuç aynı olmasına rağmen, tanrının doğuşu, yalnızca Jüpiter’in arzularından ziyade Juno’nun manipülasyonlarının bir sonucuydu.

Bacchus’un birçok çelişkili köken hikayesi hiçbir zaman tam olarak uzlaştırılamadı. Bu, tanrıları kendi sosyal yapılarını ve değerlerini yeniden onaylamak için kullanan Roma’nın devlet dini için bir sorun teşkil ediyordu.

Bacchus, Roma panteonunda tanınan bir tanrı olmasına rağmen, konumu hiçbir zaman diğerleri kadar net değildi. Doğum hikayesinde bile şarap tanrısı tehlikeli derecede öngörülemez ve belirsiz olarak görülüyordu.

Bacchus’un Takipçileri arasında hüküm sürmek

Livy ve Cicero gibi önde gelen adamlar Bacchus’un eğlencelerinin kontrol altına alınması çağrısında bulundu. Vahşi Bacchanalia’nın ortak ahlaka ve sosyal istikrara yönelik bir tehdit olduğunu savundular.

MS 186’da senatus consumum de Bacchanalibus veya Bacchanalia’ya ilişkin senato kararnamesi yayınlandı.

Bacchus kültü, Roma’nın seçkinleri arasında popüler hale gelmiş ve kamu düzenine yönelik oluşturduğu riski daha da artırmıştı. Senato üyelerinden biri olan Publius Aebutius, Bacchanalia’nın tehlikeli aşırılıklarına dair kanıtlar ortaya koydu.

Sonuç şehrin elitleri arasında ahlaki bir panik oldu. Korku, Bacchus kültünün, Roma toplumunun en yüksek otoritelerini yozlaştırarak istikrarsızlaştırmayı planladığıydı.

Senato kararnamesinin kapsamı genişti. Roma hükümeti, benzeri görülmemiş bir hareketle, Bacchus’un İtalya’daki kutlamalarını neredeyse tamamen yasakladı.

Kararname, Bacchanalia’yı kutlamak amacıyla herhangi bir mülk sahibi olmanın yasa dışı olduğunu, hiçbir erkek veya kadının bir Bacchanalian tarikatında subay tutmasına izin verilmediğini ve Bacchus’un takipçileri arasında hiçbir anlaşma veya söz verilmeyeceğini belirtiyordu.

Bacchanalia’nın hiçbir versiyonu, en az yüz üyenin hazır bulunduğu bir senato oylamasıyla izin verilmediği sürece gerçekleştirilemez. Senato onayı olsa bile, Bacchanalia’yı kutlamak için iki erkek ve üçten fazla kadının bir araya gelmesine izin verilmiyordu.

Bu emre uymamanın cezası ölümdü.

Livy’ye göre birçok ünlü kişi yakalanmak yerine intihar etmeyi seçti. O zaman bile infazlar diğer cezalardan çok daha fazlaydı.

Bazı kaynaklar, Bacchanalia yasağını ihlal ettiği için çoğunluğu idam edilen 7.000 kadar kişinin tutuklandığını iddia etti.

Bu sert kararnameye rağmen tarikat tamamen ortadan kaldırılamadı. Hayatta kalan mezhepler kırsal kesimde kaldı ve Romalı yetkililerden fark edilmeyecek kadar uzakta çok sayıda kutlama yaptılar.

Tanrıya daha kontrollü bir şekilde ibadet edilmesini sağlamak için Bacchus festivali resmi olarak Liber Pater festivaline dahil edildi. Roma tarihi boyunca iki tanrı birbiriyle ilişkilendirilirken, senato resmi olarak şarap tanrılarının birlikte onurlandırılacağını ilan etti.

Aynı zamanda genç erkekler için reşit olma ritüelinin de simgesi olan Liberalia, çok daha kontrollü bir olaydı. Müstehcen mizah ve sarhoşluk hala ön plana çıkarken, Bacchus’un ziyafetleri olarak gerçekleştiği söylenen ahlaksızlıklara izin verilmedi.

Bacchanalia’yla ilgili panik yatıştıktan sonra, Roma İmparatorluğu’nda tanrıya tapınma daha az endişe verici hale geldi. Livy ve Cicero’yu dehşete düşüren şenlikler geçmişe ve Roma toplumunun sınırlarının çok dışındaki gizli gece toplantılarına havale edilmişti.

Zafer Tanrısı

Bacchus, Roma devletiyle sık sık anlaşmazlık içinde olsa da, Olimpos’un büyük tanrısı olarak konumu hiçbir zaman unutulmadı. Zeus’un gözde oğlu olarak Roma toplumunda hâlâ bir yeri vardı.

Senatonun en baskıcı dini kararnamesinin kabul edilmesinden on yıldan az bir süre sonra, Bacchus kültü bizzat imparator tarafından resmen desteklenecekti.

Septimus Severus, Libya’daki bir Roma şehri olan Leptis Magna’nın yerlisiydi. Yerel efsaneye göre Bacchus şehrin kurucu kahramanıydı.

Yeni imparator doğduğu şehirle yakın bağlarını korudu, dolayısıyla bu şehrin koruyucu tanrısını tanıtmak onun için vatanını onurlandırmanın başka bir yoluydu. Ancak imparatorluk etkisi altındaki Bacchus kültü, birkaç yıl önce senatoyu korkutan vahşi Bacchanalia’dan çok farklıydı.

Yunan mitolojisine sonradan eklenen, kazanma tanrısının Hindistan’a yaptığı seyahatlerin hikayesi, onu imparator ve Roma’nın devlet dini için uygun bir tanrı haline getirdi.

Efsaneler, Yunan tanrısı Dionysos’un, babasının emriyle oradaki insanları Olimpiya tanrılarıyla tanıştırmak için Hindistan’a gönderildiğini iddia ediyordu. Bunun bir kısmı, tanrının gelişinden önce kendilerinin yetiştirmediği şarabı onlara getirmekti.

Yunan kuvvetlerinin çoğunluğunu oluşturan satir ve perilerden oluşan bir orduyla, çeşitli fantastik insanlara karşı yapılan bir dizi savaşın ardından , Hindistan halkı nihayet fethedildi. Dionysos zaferle geri döndü.

Hem artan ticaret hem de Büyük İskender’in gerçek hayattaki fetihleri ​​sayesinde Doğu’daki dünyaya dair bilgileri genişleyen Yunanlılar için Hint Savaşı’nın hikayesi, bu yeni toprakları mitolojilerine dahil etmenin bir yoluydu. Romalılara göre bu aynı zamanda Bacchus’u Roma için uygun bir hami yaptı.

Hint Savaşı’nın hikayesi, Roma tarihinde yoğun bir şekilde rol oynayan askeri strateji ve fetih temalarından biriydi. İmparatorluk, Bacchus’u yabancı topraklarda zafer kazanan bir Akdeniz lideri için model olarak görüyordu.

Hint Savaşı Olympus’un tanrılarını ve onlarla birlikte Greko-Romen kültürünü yaydı. Hikayede şarabın damgasını vurduğu bu durum, Romalıların kendilerini kontrolleri altındaki topraklarda uygarlaştırıcı ve istikrar sağlayıcı bir güç olarak gören görüşüne uyuyor.

Bacchus aynı zamanda muzaffer bir liderin halkına nasıl sunulması gerektiğine dair tavrı da belirledi.

Roma Zaferi her büyük askeri tatbikatın sonuydu. Kazanan general, daha sonra İmparator, halka güçlerini ve Roma’nın kasasını zenginleştirmek için geri getirilen savaş ganimetlerini göstermek için askerleriyle birlikte şehirde gezdirilecekti.

Zafer, galibin bir gün boyunca tanrı rolüne büründüğü halka açık bir kutlamaydı. Bu nedenle Bacchus’u örnek aldı.

Yunan hikayelerinde Dionysos, takipçilerinin kırsal kesimde düzenlediği geçit törenleriyle ünlüydü. Her gün, satirlerin , perilerin ve bakirelerin şarkı söylediği, dans ettiği ve tanrının etrafında ziyafet çektiği bir geçit töreni gibiydi .

Bu alayın görüntüsü, tanrının Hindistan’daki zaferinin öyküsüne dahil edildi. Kaplanların çektiği bir araba ile uzak diyarlardan kazandığı zenginlikleri sergileyerek Yunanistan’a döndüğü söyleniyor.

Bu alayın Roma Zaferi’ne model olduğu söyleniyordu.

Triumph’un ilham kaynağı, Bacchus kültünün Liber Pater kültüyle nasıl iç içe geçtiğinin bir başka örneğiydi.

Liber Pater’in Cumhuriyet öncesi Roma’nın kraliyet amblemlerini icat ettiği ve kraliyet ailesinin nasıl kutlanması gerektiğine ilişkin standartları belirlediği söyleniyordu. Buna Romalı yöneticilerin zenginliğini ve askeri gücünü göstermeye yarayan Triumph da dahildi.

Septimus Severus’un zamanına gelindiğinde, Zafer imajı Bacchus’un Hindistan’dan dönüşüyle ​​sıkı bir şekilde ilişkilendiriliyordu. Liber Pater’in kraliyet birliklerine damgasını vuran gösteriş ve ritüelin ortasında Bacchus, etkinliği bir kutlama haline getirdi.

Bacchus Kutlamaları

Roma şarap tanrısı Bacchus iki kaynağa dayanıyordu. İtalyan bağcılık tanrısı Liber Pater ve Yunan Dionysos onun kökeninin bir parçasıydı.

Liber Pater, Roma’da koruyucu bir doğurganlık ve tarım tanrısı olarak ibadet edilmeye devam etti. Ancak Bacchus’a tapınma, Yunan çılgınlıklarının ve Dionysos gizemlerinin daha da artmasına neden oldu.

Yunan tanrısı, Yunanistan’da uzun süredir gizem kültleriyle kurulmuştu, dolayısıyla ibadeti her zaman biraz gizli ve yerleşik düzene aykırıydı. Bu kutlamalara damgasını vuran sarhoş eğlenceleri, Roma’da neredeyse efsanevi bir sefahate dönüştü.

Bacchanalia o kadar gizliydi ve bildirildiğine göre o kadar ahlaksız davranışlarla doluydu ki Livy ve Cicero gibi önde gelen kişiler bunu kınadı. Bacchus kültünün tehlikeli davranışları hakkında söylentiler, senato potansiyel olarak devrimci davranışlara karşı harekete geçmek zorunda hissedene kadar yayıldı.

2. yüzyılda Bacchanalia İtalya’da neredeyse tamamen yasaklandı. Ülkede gizlice devam ederken, senatonun buna karşı aşırı tedbirleri 7.000’den fazla tutuklamaya ve çok sayıda infazla sonuçlandı.

Bacchus’un kutlaması, kutlamalarında daha fazla kısıtlamaya değer veren bir yetişkinliğe geçiş festivali olan Liber Pater kutlamasıyla resmi olarak birleştirildi.

Ancak Bacchus, başka bir işlevi olduğu için Roma’da devam etti.

O, Hindistan’dan efsanevi dönüşü Roma Zaferi’ne ilham veren muzaffer bir liderin modeli olarak görülüyordu. Bir devlet tanrısı olarak Bacchus, kutlamayı ve aşırılığı temsil etmeye devam etti, ancak bu, Roma halkı ve değerleri tarafından daha kabul edilebilir bir şekilde oldu.