Antik Yunan’ın canlı mitolojik manzarasından nispeten radar altında kalmış bir peri olan Himalia, sadece ilahi soyağacıyla değil, Zeus’un aşk maceralarından biri olarak oynadığı rolle de öne çıkıyor. Güneşle yıkanmış, pırıl pırıl denizlere ve altın rengi kumlara sahip Rodos adasından gelen bir peri, Zeus’un göksel bir kaçamak için hayal ettiği oyun alanı olabilirdi.
Mitolojinin iddia ettiği gibi, Himalya sıradan bir güzellik değil, aynı zamanda yıldırımları kadar gezgin sevgileriyle de bilinen Olimposlu baş honcho Zeus’un dikkatini çeken bir güzelliktir. Bu bağlantı onu, Zeus’un kraliçe karısı Hera’nın kötü şöhretli gazabına verilen, biraz riskli olsa da, seçkin bir unvan olan ilahi sevgililerin ayrıcalıklı alanına sürüklemiştir.
Efsaneler Himalia’dan kısaca bahseder. Zeus’un sevgilisi olmasının yanı sıra ona üç oğul doğurmuştur: Cronius, Cytus ve Spartaeus. Sadece bu ayrıntı bile onu sıradan bir ölümlüden (ya da ölümsüz bir dipnot) yarı tanrıların annesine dönüştürerek , adada nesiller boyunca yankı uyandırabilecek bir miras bırakmıştır.
Zeus gibi güçlü bir tanrıyla ilişkilendirilmek çok sayıda imada bulunur. Birincisi, Himalia’yı mistik hiyerarşide yükseltir ve adının fısıltısını Zeus’un kapsamlı aşk senfonisinde bir nota haline getirir. Ayrıca, bu Himalia’yı göksel haritaya yerleştirir ve onu mitolojik bir dipnottan nüanslı ilişkilere sahip bir karaktere dönüştürür.
Himalya’yı çevreleyen mitoloji yetersiz olabilir, onun varlığına dair parçalı bir övgü. Yine de, fısıltılar ve gölgelerde bile, Yunan efsanelerinin koridorlarında dolaşanların, hikayeli geçmişlerin daha yumuşak yankılarını arayanların büyüsünü yakalar. Hikayesi, sayısız perinin hikayesini vurgular – kısmen ortaya çıkarılmış ancak tamamen ilgi çekici , antik inanç sistemlerinin geniş tuvallerinde eterik tonlarla canlı bir resim çizer.
Himalya’nın Çocukları
Himalia’nın göğsü kesinlikle ilahi doğurganlıktan kaçınmadı. Zeus ile bir kez bir araya geldiğinde, bu dünyaya üç oğul getirdi: Cronius, Spartaeus ve Cytus. Bu genç oğlanlar Zeus’un göksel montaj hattından kayarak geçtiler, bazı ilahi özellikleri miras aldılar ama Herkül gibi maceraperest üvey kardeşleriyle karşılaştırıldığında destansı hikayeler için yeterli senaryoya sahip değillerdi.
En büyükleri olan Cronius, biraz antik Yunan bilmecesidir. Afrodit’in Poseidon ve Halia’nın oğullarına ciddi bir lanet yağdırdığı sırada partinin bir parçası olması dışında, denizi veya gökyüzünü karıştırmaz veya herhangi bir mit parçalayıcı silah bile üretmez. Bunun yerine, Cronius arka planda mutlu görünüyor, belki de sadece mikroskobik olarak mitolojik şekillerde yaramazlık yapıyor veya dalgalanma yaratıyor.
Sonra Spartaeus gelir—şimdi Sparta ordusuna liderlik etmesi gereken bir isim gibi geliyor. Ne yazık ki, özgeçmişini lekeleyen büyük savaşlar yok. Abisi gibi, Zeus’un aile haber bülteninin doğum duyurusu bölümünden pek öteye geçmiyor. İnsan, babasının ortalıkta bıraktığı o Tanrı boyutlarındaki ayakkabılar etrafında ayak ucunda yürüyerek yarı tanrısallığının sınırlarını test edip etmediğini düşünmeden edemiyor.
Bu üçlüyü tamamlayan kişi Cytus’tur. Bu kardeşlerin geniş ilahi dizinler içindeki düşük profilleri göz önüne alındığında, Cytus’un göksel saklambaçta başarılı olması veya belki de daha gürültülü Olimposlu akrabalarına karşı sessiz bir yaşam felsefesi geliştirmesi mümkündür.
İster alemleri olsun, ister anlatılmamış mitlerin boşluklarına gömülmüş olsunlar, Himalia’nın çocukları, her şeye gücü yeten babaları Zeus’tan veya sıkça anlatılan kahramanlardan oldukça farklı olarak, Olimpos’un daha yumuşak bir fısıltısını temsil eder. Zeus gibi kozmik bir ağır topun eterik fısıltı bölgesinde hayatınızı yürüdüğünüzü hayal edin!
Efsanevi silüetleri Yunan folklorunun kenarlarına kadar uzansa da, mitolojide hiçbir rol gerçekten önemsiz değildir; bu, aramızdaki her canavarla, gerçek veya hayali, savaşmak istemeyenler için rahatlatıcı bir hikaye ören bir kavramdır.
Cronius, Spartaeus ve Cytus için özetle:
- Yeterince kutlanmadı mı? Bunu söylemek adil.
- Küçümseniyor mu? Belki de mitlerin daha küçük yazı tipleriyle daha fazla kredi vermesinin zamanı gelmiştir.
Mitolojik Bağlam
Efsanevi roller coaster’da, Himalya’nın esneyen tanrılarla dolu bu geniş evrene nasıl uyduğunu inceleyelim. Afrodit olayı – bir efsanenin isyanı – patlamış mısır değerinde böyle bir kozmik pembe dizidir, özellikle Himalya’nın soyunu nasıl renklendirdiğini düşünürsek!
Şunu hayal edin: Aşk ve güzellik tanrıçası Afrodit, Rodos kıyılarına yakın bir yere iner. Poseidon ve Halia’nın oğulları tarafından durdurulur, ki görünüşe göre kapıcılığı biraz fazla ciddiye almışlardır. Genç oğlanlar—Cronius ve daha az bilinen kardeşleri—kendilerini cennetin A-dramasının izleyicileri arasında bulurlar.
Engellenen Afrodit’in, engel olan kardeşlere lanet-gelen-zihinsel-çöküş paketi dağıttığı sırada, ilahi kararın intikamcı bir vuruş yapmasını izlemiş olabilirler. Olimpos sığırı kumlara yuvarlanırken, Himalia’nın çocukları için önemli bir an olmalı. Her gün, Olimpos Dağı’nın sevgilisinden şeytana dönüşen kişiden İlahi İntikam 101 dersleri canlı olarak alamazsınız.
Bu olay önemli bir önsezi içeriyor – küçüklük, kindarlık, gösterişli küfürler gibi nitelikler, mitlerin tematik dokusuna dokunmuş hiyeroglifler kadar önemli derslerdir. Sadece Himalia’nın söz konusu dokudaki klan katılımını artırmakla kalmıyor, aynı zamanda onları herhangi bir çağdaş ucuz romanla rekabet edebilecek kaotik kroniklere kesin olarak dahil ediyor.
Daha derine inersek, bu olay özünde mitolojik değil midir? Her karakter, eylemleri ve sonuçları, Yunan efsanelerinin askıya alınmış inançsızlık yapısındaki temel saplama cıvatalarını oluşturur. Himalia’nın yavrular ve ilahi ilişkiler yoluyla anekdotsal anlık görüntüleri, bu mitleri yalnızca hayali tanrıların şakaları olarak değil, togalar ve yıldırımlar altında güreşen kültürel ve ahlaki ilkelerin işaretleri olarak vurgular. 1 Onun rolünü süslüyor – ön planda, bayrak sallayan bir tanrı olarak değil – ama ahlakçılık, nedensellik ve Zeus ve ekibinin dramatik gökyüzü çatısı altında varoluşun hassas domino dansıyla aşılanmış olay örgülerini birleştiren incelikli, sürekli bir varlık olarak.
Yani Himalia efsanevi yan yollardan bir veya iki antik amigo ponponu tozunu almış olsa da (onu kim suçlayabilir ki?), hikayesi günümüzün antik Yunan tiyatrosunun mitolojik kargaşasına olan hayranlığını harekete geçiren daha geniş alegorik açıklamalara gönülden bağlı. Başlarımızı geriye doğru eğelim, biraz ambrosia içelim ve Himalia’nın efsanevi düşüncelerinin, bir zamanlar canlı olan ve hiçbir dünyevi izleyicinin haritalayamayacağı, tahmin edemeyeceği veya filigran ekleyemeyeceği oyun planlarına sahip tanrılarla yankılanan yıldız tozlu hava dalgalarında dönmesine izin verelim. Sonuçta, tüm mitolojilerin altında yatan atan çekirdek bu değil midir: senaryosuz, ancak sembolize edilmiş, aşırılıklarla uğraşan bilgiler – ilahi olarak işlenmiş veya tamamen insanlaştırılmış.
