Kurukshetra Savaşı, Hindistan’ın tarihî ve mitolojik bir olayıdır. Mahabharata destanında anlatılan bu savaş, Pandavalar ve Kauravalar olarak bilinen iki kral ailesi arasında gerçekleşti. Bu savaş, dönemin en büyük ve en yıkıcı çatışmalarından biriydi ve Hindistan’ın geleceğini belirleyen önemli bir dönemeçti.
Saygı duyulan bir Hint destanı olan Mahabharata, yüzyıllar boyunca yankılanan anıtsal bir çatışma olan Kurukshetra Savaşı’nın destanını gözler önüne seriyor. Destansı anlatımında insan psikolojisinin, eylemlerimizin sonuçlarının ve barış için verilen ebedi mücadelenin derin bir keşfi yatıyor. İkinci Dünya Savaşı’yla paralellikler kurarak insan doğasının zaaflarını incelemek için bir yolculuğa çıkıyoruz.
Angajman kuralları
Kurukşetra Muharebesi’nin ilk günlerinde hem Pandava hem de Kaurava tarafındaki savaşçılar, kendi zamanlarının Cenevre Sözleşmelerine benzetilebilecek bir takım kurallara bağlıydılar. Birçok savaşçı, savaşın vahşetini hafifletmeyi ve insanlığı ve medeniyeti canlı tutmayı amaçlayan kuralları sürdürmek için hayatlarını feda etti.
İkinci Dünya Savaşı aynı zamanda angajman kuralları oluşturma çabalarına da sahne oldu. Lahey Sözleşmeleri ve Cenevre Sözleşmeleri sivilleri ve savaş esirlerini korumaya çalışıyordu. Bu sözleşmeler, savaşın yarattığı yıkımı sınırlamaya yönelik kolektif bir arzuyu ortaya koyuyordu.
Arjuna’nın Alışılmadık Hareketi
Ancak büyük savaşçı Arjuna’nın tartışmalı bir taktik uygulamasıyla Kurukşetra Savaşı karanlık bir hal aldı. General Bhishma’yı ölümcül şekilde yaralamak için bir kadın savaşçı olan Shikhandi’yi kalkan olarak kullandı. Bu eylem, stratejik açıdan mükemmel olmasına rağmen, yerleşik savaş normlarını ihlal etti.
Bu kurnazca manevra Kaurava’lar arasında öfkeye yol açtı ve daha büyük şiddete dönüşecek bir olaylar zincirini ateşledi.
Kurukshetra Savaşı Başlangıç ve Abhimanyu’nun öldürülmesi
Abhimanyu, destansı Mahabharata’da yer alan önemli bir kişiliktir. Arjuna ve Subhadra’nın oğlu, Lord Krishna’nın üvey kız kardeşi Abhimanyu, Chandra’nın kısmi bir enkarnasyonudur. Eşsiz bir okçuydu ve ok ve yay kullanma becerisinde babasına eşit kabul ediliyordu.
Abhimanyu, destansı Mahabharata’da yer alan önemli bir kişiliktir. Arjuna ve Subhadra’nın oğlu, Lord Krishna’nın üvey kız kardeşi Abhimanyu, Chandra’nın kısmi bir enkarnasyonudur. Eşsiz bir okçuydu ve ok ve yay kullanma becerisinde babasına eşit kabul ediliyordu.
Abhimanyu, annesinin rahminde doğmamış bir çocukken, ölümcül ve neredeyse aşılması imkansız Chakravyuha’ya girme bilgisini Arjuna’dan öğrendi. Mahabharata, Abhimanyu’nun Arjuna’nın annesi Subhadra ile bu konu hakkında konuştuğunu rahimden duyduğunu açıklıyor.
Arjuna, Subhadra’ya Makaravyoha, Kurmavyooha, Sarpavyuha vb. gibi çeşitli vyooh’lara (bir dizi ordu oluşumu) saldırma ve bunlardan kaçma tekniğini ayrıntılı olarak açıkladı. Tüm vyooh’ları açıkladıktan sonra, Chakravyuha’yı kırma ve ona girme tekniğini açıkladı.
Chakravyuha’dan nasıl çıkılacağını açıklamak üzereyken Subadra’nın uyuduğunu fark etti ve Chakravyuha hakkında daha fazla açıklama yapmayı bıraktı. Buna karşılık, rahimdeki bebek Abhimanyu bundan nasıl çıkacağını öğrenme şansı bulamadı.
Abhimanyu çocukluğunu annesinin şehri Dwaraka’da geçirdi. Sri Krishna’nın oğlu Pradyumna ve büyük savaşçı babası Arjuna tarafından eğitildi ve Lord Krishna’nın rehberliği altında büyüdü. Babası, yaklaşan Kurukshetra Savaşı ışığında Pandavalar ile Virata’nın kraliyet ailesi arasında bir ittifak kurmak için Kral Virata’nın kızı Uttara ile evliliğini ayarladı. Pandavalar sürgünlerinin son yılı boyunca kimliklerini gizleyerek Virata’nın Matsya krallığında fark edilmeden yaşıyorlardı.
Mistik silahların ve savaşların tanrısı Lord Indra’nın torunu olan Abhimanyu, cesur ve atılgan bir savaşçıydı. Olağanüstü başarıları nedeniyle babasına eşit kabul edilen Abhimanyu, Drona, Karna, Duryodhana ve Dushasana gibi büyük kahramanları uzakta tutmayı başardı. Cesur cesareti ve babasına, amcalarına ve onların davasına olan mutlak bağlılığından ötürü övüldü. Abhimanyu, Mahabharat savaşına katıldı ve Ikshwaku hanedanından Duryodhana’nın oğlu Lakshman ve Kosala Kralı Brihadbala gibi önemli şahsiyetleri öldürdü.
Abhimanyu’nun Ölümü
Savaşın 13. gününde Kaurava’lar Pandava’lara dairesel bir savaş düzeni olan Chakravyuha’yı kırmaları için meydan okudu. Pandavalar bu meydan okumayı kabul ettiler çünkü böyle bir oluşumun nasıl yenileceği bilgisi Krishna ve Arjuna tarafından biliniyordu. Ancak o gün Krishna ve Arjuna, Samsaptaka’larla başka bir cephede savaşa sürüklendiler.
Pandava’lar bu meydan okumayı zaten kabul ettikleri için, formasyona nasıl girilecekleri konusunda bilgisi olan, ancak formasyondan nasıl çıkacakları konusunda hiçbir bilgisi olmayan genç delikanlı Abhimanyu’yu kullanmaktan başka seçenekleri yoktu. Abhimanyu’nun bu çabada tuzağa düşmediğinden emin olmak için, geri kalan Pandava kardeşler kendilerinin ve müttefiklerinin de Abhimanyu ile birlikte düzene girip çocuğun oradan kaçmasına yardım etmelerine karar verdiler.
Planın Arjuna ve Krishna’nın dikkatlerinin Susarma liderliğindeki Samsaptaka ordusu tarafından dağıtılmasından sonra oluşturulduğunu belirtmek önemlidir.
Abhimanyu, Chakravyuvha bilgisini kullanarak formasyona başarıyla girdi. Pandava kardeşler ve müttefikleri onu formasyon içinde takip etmeye çalıştılar, ancak Shiva’nın Arjuna dışındaki tüm Pandava’ları bir gün boyunca oyalamasına olanak tanıyan bir nimetten yararlanan Sindhu kralı Jayadratha tarafından etkili bir şekilde kesildiler. Abhimanyu, tüm Kaurava ordusuna karşı kendi başının çaresine bakmak zorunda kaldı.
Abhimanyu, arabacısına arabasını Drona’ya doğru yönlendirmesini emretti. Arabacı bunun akıllıca olmadığını düşünerek itiraz etti ve on altı yaşındaki çocuktan savaşa başlamadan önce biraz düşünmesini istedi. Abhimanyu’nun büyük bir sevgi ve konfor ortamında büyüdüğünü ve Drona gibi savaş sanatlarında usta olmadığını belirtti.
Yüksek sesle gülen Abhimanyu, arabacısına şunları söyledi:
“Bu Drona, hatta tüm kshatriya dünyası benim için nedir? Airavata’sına binmiş olan Indra ile tüm tanrılarla birlikte savaşabilirim! Bütün varlıkların saygı gösterdiği Lord Rudra’nın kendisi bile bir savaşta savaşabilirim! Bugün vereceğim bu savaş beni hiç şaşırtmıyor. Bu düşman ordusunun tamamı benim gücümün on altıda birine eşit değil. Neden, savaş alanında babam Arjuna’yı veya amcamın kendisini, tüm evreni fetheden kudretli Vişnu’yu karşımda bulsam bile bu beni korkutmaz.”
Arabacı, kafasında büyük bir sevinç olmadan ustasını ileri götürdü ve Abhimanyu, Chakravyuvha’ya girdi. Ardından gelen büyük savaşta sıradan düşman savaşçılarını ve güçlü kahramanları katletti. Abhimanyu yiğitçe savaştı ve Duryodhana’nın oğlu Laxman da dahil olmak üzere yoluna çıkan birçok savaşçıyı tek başına öldürdü.
Öldürülenler arasında Ashmaka’nın oğlu, Shalya’nın küçük kardeşi, Shalya’nın oğlu Rukmaratha, Drighalochana, Kundavedhi, Sushena, Vasatiya, Kratha ve diğer birçok büyük savaşçı vardı. Karna’yı yaraladı ve kaçmasını sağladı, Dushshasana’yı savaş alanında başkaları tarafından götürülmek zorunda kalacak şekilde bayılttı.
Sevgili oğlunun ölümüne tanık olan Duryodhana öfkelendi ve tüm Kaurava kuvvetine Abhimanyu’ya saldırma emri verdi. Abhimanyu’nun zırhını delme girişimlerinde sürekli hüsrana uğrayan Karna, Dronacharya’nın tavsiyesi üzerine Abhimanyu’nun arkasından oklar atarak yayını parçaladı.
Kısa bir süre sonra arabası bozuldu, arabacı ve atlar öldürüldü ve tüm silahları çöpe atıldı. Daha sonra atların ve fillerin üzerinde oturan yaylı savaşçılara bir kılıçla ve araba tekerleğini kalkan olarak kullanarak savaşmaya çalıştı. Dushasana’nın oğlu, Abhimanyu ile göğüs göğüse şiddetli bir çatışmaya girdi.
Savaşın tüm kurallarını göz ardı eden Kaurava’ların hepsi onunla aynı anda savaştı. Kılıcı kırılana ve arabanın geri kalan tekerleği paramparça olana kadar kendini tuttu. Abhimanyu kısa bir süre sonra Dushasana’nın oğlunun kafatasını topuzla ezmesi sonucu öldürüldü.
Ancak Abhimanyu ölmeden önce onu kendi topuzuyla öldürdü.
Savaş Kurallarına bağlılığın sona ermesinin Abhimanyu’nun ölümü olduğu söyleniyor. Krishna, Arjuna’yı Karna’yı öldürmeye kışkırtmak için Abhimanyu’nun alçakça öldürülmesine değindi. Krishna bunun Duryodhana’yı öldürmek için bir neden olduğunu söyledi.
Arjuna’nın küçük oğlu Abhimanyu’nun öldürülmesi bir dönüm noktası oldu. Kaurava’lar intikam arzusuyla teke tek dövüş ilkesini ihlal ederek bir araya gelerek genç adamı vahşice öldürdüler. Böylece Kauravalar onurlu savaş ilkelerini terk etti ve kötülük büyüdü.
Buna yanıt olarak, kendi öfkeleriyle tüketilen Pandavalar, Kaurava Generalleri Drona ve Karna’yı savaş kurallarını ihlal edecek şekilde öldürdüler. Baş düşman Duryodhana, bir kez daha savaş kurallarını ihlal eden bir düelloda kendisini belinin altından vuran Bhima ile son bir yüzleşmede sonuyla karşılaştı.
Ashwatthama’nın İntikamı
Kaosun ve ahlaki çürümenin ortasında, Vedaları (Hint kutsal yazılarını) anlayan, duyularını fetheden bilge ve bilgili bir savaşçı olan Ashwatthama, Pandava’ların yaptığı adaletsizliklere artık tanık olamazdı. Bir öfke ve ıstırap anında intikam almaya ve Pandava ırkını yok etmeye yemin etti. Ve böylece kötülük daha da büyüdü.
Gecenin köründe, Ashwatthama ve geri kalan Kauravalar, haklı bir öfkeyle hareket ederek, Pandava generallerini ve askerlerini uykularında katlederek en iğrenç suçu işlediler ve ardından Pandava ordu kampını ateşe vererek uyuyan binlerce askeri öldürdüler. Ashwatthama’nın, bilgeliğine rağmen, modern terörizme benzeyen iğrenç eylemleri, duyguların nasıl muhakeme yeteneğini bulanıklaştırdığını ve akıl almaz vahşetlere yol açtığını gösteriyor.
İnsan Ruhunun Zaafları
Kurukshetra Savaşı, insan zihninin temel bir kusurunu ortaya çıkarıyor: düşmanı şeytanlaştırırken kişinin eylemlerini rasyonelleştirme konusundaki bencil yeteneği. Düşmanlar yerleşik kuralları çiğnediğinde hemen kötü olarak damgalanırlar. Savaşçılar, aynı kuralları çiğnerken, genellikle eylemlerini gerekli, akıllıca veya geleneklerin gerçek bir ihlali olarak gerekçelendirerek, nefsi müdafaa için kendini kandırmanın gücünü sergilerler.
Başkalarının eylemlerine karşı kendi eylemlerimize farklı ahlaki standartlar uygulama eğilimi, insan psikolojisinin temel taşıdır; kendimizi korumak ve hayatta kalmak için gerekli olan ama aynı zamanda insanlığı hızla kolektif kötülüğe sürükleyebilecek bir eğilim.
İkinci Dünya Savaşı modern bir paralellik sağlıyor. Müttefikler soykırımcı Hitler’e karşı haklı bir savaş yürüttüler; Batı Cephesi’nde ilkeleri korurken Doğu Cephesi’nde ahlaki zemini feda ettiler. Batı’da Cenevre Sözleşmelerine bağlı kalarak karakter gösterdik. Doğuda, Hiroşima ve Nagazaki’ye halı bombası attık ve atom bombaları attık; bu da sivilleri (kadın, çocuk, bebek ve hamile kadınları) ayrım gözetmeksizin öldürerek Cenevre sözleşmelerini ihlal etti. Eğer Batı Cephesinde de aynı şekilde davransaydık, bugün dünya çok daha karanlık bir yer olurdu.
Adaletin Bedeli: Tarihten Dersler
Kurukşetra Muharebesi, II. Dünya Savaşı ve tarih boyunca yaşanan sayısız çatışma bize savaşların öngörülemez olduğunu hatırlatıyor. Adaletin peşinde koşmak, bizi en karanlık kabuslarımızdan çok daha kötü bir dünyaya sürükleyecek istenmeyen sonuçlara yol açabilir .
Kurukşetra savaşının sonlarına doğru her iki taraf da savaşçılarının çoğunu kaybetti. Kadınlar ve çocuklar, savaş alanında sevdikleri için feryat ediyorlardı; bu, savaşın yıkıcı bedelinin unutulmaz bir hatırlatıcısıydı. Haklı bir davada bile olsa adaletin peşinde koşmak, toplumları parçalanmış ve yaralanmış halde bırakarak istenmeyen sonuçlara yol açabilir.
Bu dersler sadece eski destanlar veya uzak tarihle sınırlı değildir. Çocuklar ıssız bir adada mahsur kaldıklarında uygarlığın kırılganlığının çarpıcı biçimde ortaya çıktığı William Golding’in “Sineklerin Tanrısı” ve gücün nasıl yozlaştırılabileceğini gösteren tüyler ürpertici bir alegori olan George Orwell’in “Hayvan Çiftliği” gibi modern anlatılarda yankı bulurlar. en asil niyetler bile.
İster efsanevi bir savaş alanında ister gerçek bir savaş alanında geçen bu hikayelerin hepsi aynı temel gerçeği yansıtıyor: İnsan zihni hem büyük kahramanlıklara hem de rahatsız edici karanlığa muktedirdir . Kendi zihinlerimizin başarısızlıklarını gerçekten anlamak için öncelikle bu sınırlamaları kabul etmeliyiz. Ancak o zaman, adalet “algı” arayışımızın asil olmasına rağmen nesnel olmadığını ve muhtemelen kontrolümüz dışındaki güçleri serbest bırakacağını fark ederek psikolojimizin karmaşıklıklarıyla başa çıkabiliriz.
Sonuçta geçmişten ders almak, edebiyatın ve tarihin uyarılarına kulak vermek ve adalet arayışının bilgelik, şefkat ve insanlığın korunmasına sarsılmaz bir bağlılıkla yoğrulduğu bir dünya için çabalamak ortak sorumluluğumuzdur. ortak insanlığımız.
